Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΣΕ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΘΕΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Η
εξέλιξη ενός πολιτισμού μπορεί να διαγνωσθεί με πολλούς τρόπους, από την
θετικότητα η αρνητικότητα των κυρίαρχων πράξεων του η των κυρίαρχων
συναισθημάτων του η των κυρίαρχων συστημάτων διανόησης του.
Όμως ίσως ένα από τα πλέον ανώτερα και
εσωτερικά κριτήρια είναι η θετικότητα η αρνητικότητα της κυρίαρχης βούλησης που
επικρατεί.
Η διαφορά ενός αρχαίου βάναυσου πολιτισμού βασισμένου σε δούλους όπως της αρχαίας Ρώμης από ένα
σύγχρονο με ελεύθερους ανθρώπους είναι κατά βαθος η διαφορά στην θετικότητα της
κυρίαρχης βούλησης του συστήματος προς τους ανθρώπους.
Η διαφορά μιας κοινωνίας δικτατορικής τυραννίας, από μια αμεσοδημοκρατική
ελεύθερη κοινωνία, είναι κατά βάθος η διαφορά στην θετικότητα της κυρίαρχης
βούλησης του συστήματος προς τους ανθρώπους.
Η παρατηρηση αυτη και το κριτηριο της θετικοτητας της κυριαρχης βουλησης μπορει να φταση πολυ μακρια στην αξιολογηση της εξελιξη.Π.χ. για τους περισσοτερους μπορει να ειναι ενα λεπτο, πολυπλοκο και σκοτεινο θεμα, το γεγονος πως το χρημα, μεσω των ανισοτητων που δημιουργει εξασκει μια αρνητικη κυριαρχη βουληση στην κοινωνια, οχι μονο ως εξουσια των εχοντωνς στους μη εχοντες αλλα απλα και με την στερηση των μη εχοντων.
Η διαφορά μιας κοινωνίας οικονομικής τυραννίας και δουλείας, από μια
αμεσοδημοκρατική ελεύθερη κοινωνία π.χ. χωρίς χρήματα , είναι κατά βάθος η διαφορά
στην θετικότητα της κυρίαρχης βούλησης του συστήματος προς τους ανθρώπους. Η εξέλιξη
από μια (οικονομική) Δεινο-πρέπεια προς μια δημοκρατική πολιτική Ευεργετικο-πρέπεια και πραξεις για το ωφελος των αλλων είναι κατά βάθος η διαφορά στην θετικότητα της κυρίαρχης βούλησης του συστήματος προς τους ανθρώπους .
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
ΠΕΡΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΚΛΙΜΑΤΟΣ ΣΤΑ ΑΝΩΤΑΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ
Πιστεύω πως ένα βαθύ και απλό μέτρο της ποιότητας ενός οργανισμού είναι ο βαθμός της θετικότητας της διάχυτης και υπολανθάνουσας βούλησης από κάθε πλευρά σε κάθε πλευρά. Από τους φοιτητές στους καθηγητές και διοικητικούς, από τους καθηγητές στους φοιτητές και διοικητικούς και από τους διοικητικούς στους καθηγητές και φοιτητές. Είναι γνωστό πως τα ΤΕΙ ήταν ανέκαθεν πολύ πιο δικομανή, από ότι τα Πανεπιστήμια εσωτερικά στους κόλπους στους.
Τα Ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα σε όλη την ιερή λειτουργία τους δεν μπορούν να κάνουν χωρίς τον σεβασμό.
Οι διοίκηση Ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στον 21 αιώνα δεν μπορεί να βασίζεται στον εκφοβισμό (δικαστικό η διοικητικού bullying). O σεβασμός που προέρχεται από τον εκφοβισμό (που είναι μέθοδοι διοίκησης 2 αιώνων πίσω, η Σοβιετικού τύπου) είναι μακιαβελικός και διαρκεί λίγο. Μετά όταν ο θύτης δεν θα έχει πλέον την θέση μετατρέπεται σε περιφρόνηση και απέχθεια από τα θύματα. Ο πραγματικός όπως σεβασμός είναι πάντα αμφίδρομος. Για να με σεβαστεί ένας φοιτητής πρέπει να έχει αποδείξεις πως τον σέβομαι.
Προσωπικά πιστεύω (αλλά και πολλοί άλλοι στοχαστές το πιστεύουν) πως η εξουσία από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι αρρώστια! Οι άνθρωποι νομίζω είναι τόσο πιο αναπτυγμένες συνειδήσεις όσο περισσότερο το αντιλαμβάνονται αυτό. Η ευδαιμονία έρχεται, πιστεύω, με την δημιουργία του εαυτού μας μέσα στην συλλογικότητα ελευθερία και αυτό-υπευθυνότητα. Για αυτό χρειαζόμαστε όλη την εξουσία που μπορούμε από τον εαυτό μας στον εαυτό μας, ενώ η εξουσία στους άλλους μας είναι άχρηστη η και επικίνδυνη για τους άλλους. Δεν είναι τυχαίο που εποπτεύω συχνά πτυχιακές για τα δημοκρατικά και σχολεία που έχουν μορφές άμεσης δημοκρατίας στις λειτουργιές τους και αυξημένη επιτυχία των μαθητών. Πολλοί νομίζουν πως ο κύριος σκοπός της ύπαρξης του κάθε ανθρώπου είναι να αποκτήσουν εξουσία έναντι άλλων (κάποιας μορφής, οικονομική, τεχνολογική, διοικητική, μεταφυσική κλπ). Νομίζω πως ο βαθύτερος σκοπός των ανθρώπων είναι η ανάπτυξη της συνείδησης και η όποια εξουσία είναι μόνο για να υπηρετεί την ανάπτυξη της συνείδησης και όχι αυτοσκοπός. Δεν ξοδεύει κάποιος πάνω από το 80% της εξουσίας του για να την επιβεβαιώσει έναντι άλλων που ενδεχομένως αντιτίθενται η για να απόκτηση περισσότερη και λιγότερο από 20% για να υπηρετήσει αυτό για το οποίο υπάρχει η εξουσία. Μάλλον το αντίθετο. Δυστυχώς βλέπουμε χαρακτηριστικά παραδείγματα π.χ. στην αμερικανική αστυνομική εξουσία, που όταν σε έναν ύποπτο (δεν υπάρχει απόδειξη πως είναι ένοχος) με την απειλή του όπλου από τον αστυνομικό του ζητείται να παραδοθεί, και αυτός συνεχίζει να τρέχει, κάλλιστα μπορούν να τον πυροβολήσουν και θανάσιμα. Φυσικά εδώ εξυπηρετείται κατά προτεραιότητα η μη αμφισβήτηση της εξουσίας του αστυνομικού που θα την επιβάλει ότι και να γίνει, έναντι της εξυπηρέτησης του αθώου και σύλληψης του ενόχου εγκλήματος. Στου υπνωτισμένους ανθρώπους της ανάγκης αυτό μπορεί να φαίνεται φυσικό, αλλά στα αφυπνισμένες συνειδήσεις φαίνεται πολύ άσχημο. Το μέγιστο του διακυβευόμενου σε όλη αυτήν την οικονομική κρίση που ζούμε είναι το ζήτημα της ελευθερίας της βούλησης και κοινωνικής-οικονομικης ελευθερίας και αυτό-υπευθυνοτητας των πολλών
