64. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΟΥ, ΖΩΕΣ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΟΥ, ΖΩΕΣ.

Α

Ζωές τρείς, ήταν που είχαν, νόημα απλούστερο.

Στη μιά απ'αυτές, πάτερ-φαμίλιας ήμουν,

σ'απλό πλανήτη, και αγνό, χωρίς πολλούς οχτρούς του.

Δουλειά πολύ, παιδιά πολλά,από γυναίκα καρπερή

με κάλη, μα και μπιστική, παιδιά κι' εμέ σεβόταν

Σοδειές περίσσιες άφθονες , και για φτωχούς ελέη!

Αυτουπεύθυνη ζωή, στο μέτρο του αγρότη.

Την φύση αγάπαγα πολύ, φαμίλια μου , παιδιά μου

Αγιάτρευτα αισιόδοξος , κ 'ευτυχισμένος ήμουν.

Β

Στη δεύτερη μου τη ζωή, μοναχικός συνθέτης!

Τιμές πολλές, τίτλοι, γιορτές, ηχώ τα παλαμάκια

Αγάπησαν τραγούδια μου, κι' αγάπη μου για όλους

Ορίζοντες ανοίξανε, τα μαθηματικά μου.

Νέες μορφές ενέργειας , η φυσική μου, βρήκε.

Περήφανος, μα κι' έκπληκτος, απ' τά ευρήματά μου!

Την σιωπή αγάπησα, τον ουρανό και τ' άστρα

Αγιάτρευτα απρόβλεπτος , κ 'ευτυχισμένος ήμουν.

Γ

Στην τρίτη μ' όμως την ζωή, υπήρξ' άσημος πολύ

σ' ένα πλανήτη μακρυνό, παληό και ξεχασμένο.

Ταξίδευα αχόρταγα, στην όμορφή του πλάση.

Ταξιδευα με ταιρι μου, μιαν όμορφη κοπέλα.

παιδια δεν καναμε ποτε, λόγο των ταξιδιών μας.

Τοπία που μ'ομόρφαιναν, ξανάνοιωνα μ'αγνώστους.

Μαζί στον ήλιο αγναντι μας, της θάλασσας το κύμμα.

Μας χάιδευε ο άνεμος, μας στήριζαν τ' αστέρια.

Λεφτά πολλά εχάριζα, ποτέ μου δεν μου λείψαν

τα χρήματα τα έβρισκα, από κληρονομιά μου

Κι όλο τις επαλήθευα, γνώμες μου για τον κόσμο.

Σιωπηλος προσευχητής, πλανητικού τοπίου.

Οι σύντροφοί μας τα βουνά, οι ωκεανοί μας φίλοι.

Κι ο εαυτός μας ήτανε, τα πλήθη των ανθρώπων.

Να με ξεχνάνε ήθελα, κ' ημουν ευτυχισμένος.

https://www.youtube.com/watch?v=feYR2StoV3s

Δ.

Μα πριν τις τρείς μου αυτές ζωές, είχα και μιά τετάρτη.

Σ' ένα πλανήτη τραγικό, π' οχτρούς πολλούς τους είχε.

Και την φαμίλια μου νωρίς, την χαλασαν και εκείνη.

Την τέχνη μου την κράτησαν , με άγνοια στην άφάνεια.

Την επιστήμη μου, κι' αυτήν, με άγνοια στην άφάνεια.

Ολιγαρχία μυστική , τους πάντες τυραννούσε.

Για τα ταξίδια μου ποτέ, χρήματα δεν βρεθήκαν.

Απατηλά νομίζανε, ελεύθεροι πως ήταν

οι πιό πολλοί, στον κόσμο αυτόν, μα η αλήθεια, άλλη!

Αφυπνισμένοι ήτανε, πολλοί σαν και εμένα

και ζούσαν στην αφάνεια, προσεκτικά μιλώντας

κρατώντας την αλήθεια τους , μεσα βαθειά να λάμπη!

Ευχάριστη δεν ήταν , αυτή η μικρή ζωή μου.

Μα οι φίλοι μου οι μακρινοί, σε γαλαξίες άλλους

φίλοι καλοί, πολιτισμών ελεύθερων , μεγάλων

μου εμηνούσανε συχνά πως την ζωή μου εκεινη

την εζηλεύανε πολύ, στο μέτωπο που ήταν

ενός πολέμου κοσμικού, φωτός με το σκοτάδι.

Που θα καθόριζε ξανά, σ' ολο τον γαλαξία

το πόσοι θα 'ταν λεύτεροι και πόσοι σκλαβωμένοι.

Κι αν ο πλανήτης μου αυτός , στους σκλαβωμένους θάταν

η ζυγαριά θα εκλίνε, σ' όλο τον γαλαξία

για την σκλαβιά το πιό πολύ, μ' αντί ελευθερία

Ζωές πολλές δεν εζησα, σε εκείνο τον πλανήτη.

Μα ξέρω βεβαια μετά , πως λευτεριά επήλθε.

Φίλοι το λέω , τ εννοώ , πως μες στο σύμπαν τούτο

το πνεύμα μες στον άνθρωπο, του κόσμου είναι μέτρο!

63. ΤΡΙΠΛΗ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

ΤΡΙΠΛΗ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Α.

Πρωί, πρωί εξύπνησα, κ’ εκστατικός εστάθην

από ένα φως αιώνιο, που χόρευε πετώντας

στην θάλασσα την γυάλινη, την γαλαζοματούσα

Πνοή ανέμου δυνατή, ξεσήκωσε με πάλι

να περπατήσω χαλαρά, στις άμμου την αγκάλη.

Πουλιά που γύρω μου πετούν, μου κελαηδούνε πάλι

Γυμνά τα πόδια μου πατούν, την άμμο την ξανθούλα

κάτω απ’ ένα ουρανό, γαλάζιο και καθάριο

Αισθάνθηκα μικρός θνητός, σε ομορφιά αιώνια.

Β.

Μα μέσα μου αόρατα, έβρισκε την ροή της ,

Μια άλλη αιωνιότητα που λίγο την μιλούνε.

Που είναι πηγή στα κύτταρα, της αίσθησης του «Είμαι»

Που εμψύχωνε στα κύτταρα, χιλιάδες χρόνια πίσω

Θνητών σωμάτων μου παλιών, την αίσθηση του «Είμαι»

Μια άλλη αιωνιότητα , έβρισκε την ροή της

Μες σε χιλιάδες αισθήματα, με σκέψεις και με πράξεις

Του πριν του τώρα του μετά, του «Ήμουνα», του «Είμαι»

Με πίστη πάντα δυνατή, για την ευδαιμονία,

για εδώ για τώρα η γι αλλού, διασύνδεση μ’ υπάρξεις

εκατομμύρια πολλές, μα πάλι αδελφικές μου.

Γ.

Την βόλτα όταν τελείωσα, βρέθηκα καθισμένος,

Μες στις βεράντας την σκιά, το λαπτοπ να κοιτάζω

Σερφάρισα στο ιντερνετ, φλυάρησα με φίλους

Απόλαυσα και μουσική, λαών αιώνες πίσω

Σελίδες έγραψα αρκετές, που όλο και πληθαίνουν

Στα μπλογκ και τα βιβλία μου, για να διαβάζουν όλοι,

Για νόμους νέους μαγικούς, της φύσης και στο σύμπαν

Αλλά κι ο τεχνολογικός πολιτισμός του κόσμου

Αιωνιότητα και αυτός, γενιές συσσωρευμένος

Όλοι σ΄αυτόν συμβάλλουμε, κι όλοι από αυτόν αντλούμε.

Δ.

Ανάλαφρος περπάτησα, μες στης ακτής το μήκος

Εκεί, που αέρας, θάλασσα, κι η άμμος συναντώνται

και σου μιλάνε μαγικά, στου κόσμου την διαφάνεια

Κι αυτή η τριάδα φάνταζε, τριπλή αιωνιότης

της φύσης, της συνείδησης, και του πολιτισμού τους.

Σοφοί εκείνοι που νοούν, και πράττουν και τηρούνε

ισορροπία ευτυχή, λεπτή και ντελικάτη,

της φύσης της συνείδησης, και του πολιτισμού τους

για γρήγορη εξέλιξη, χαρά και ελευθερία.

Αν οι ανθρώποι είχανε πολλά θνητά «εγώ» τους

Ένα θα δίναν στην ψυχή, δύο μα και στην φύση

Μα τρις θα δίναν οι πολλοί, για την τεχνολογία

Μα μήπως θα τανε σωστό, ανάποδα να δίναν?

Τρία «εγώ» για την ψυχή, δύο μα και στην φύση

και ένα μόνο με φειδώ, για την τεχνολογία?

Η μήπως και τα νούμερα, αυτά να είναι λάθος ?

Αχ φίλοι μου σας συνιστώ, το θέμα  στοχαστείτε,

Ανάλαφρα βαδίζοντας, μες στις ακτής το μήκος

Εκεί π’ αέρας και νερό, κι άμμος συναντιούνται.