ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΡΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΩΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΣΕ ΑΝΤΙΔΙΑΣΤΟΛΗ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΩΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΥΛΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Η αποψη αυτη (δηλ του υποκειμενικου μονο ορισμου της πραγματικοτητας) , που την υποστηριξαν στην ευρωπη και οι βρετανοι εμπειριστες (π.χ. D. Hume) εχει το παραδοξο πως ενω καθε ενα διαφορετικο υποκειμενο οριζει και μια διαφορετικη πραγματικοτητα, τελικα υποστηριζεται ............η μια και μονο ενοτητα! Ο συγχρονος υπαρξισμος υποστηριζει το ιδιο. Βεβαια κοινη λογικη θα ετεινε να οριση την πραγματικοτητα ως κατι διαφορετικο απο την αντιληψη της πραγματικοτητας, συγκεκριμενου αριθμου υποκειμενων. (π.χ. το περιεχομενο μιας σειρας φωτογραφιων ενος τοπου στο κομπιουτερ δεν πρεπει να συγχεεται με τα αποθηκευμενα μπιτς της φωτογραφιας η το πληθος των διαφορετικων φωτογραφιων στο κομπιουτερ. Η διαγραφη αυτων των φωτογραφιων δεν θα εξαλειψη και τον τοπο, ουτε πιθανον αλλες φωτογραφιες του σε αλλα κομπιουτερ). Ομως η υπαρξιακη-υποκειμενικη πλευρα της πραγματικοτητας ειναι δειγμα επισης αναπτυγμενης επαφης της θνητης πραγματικοτητας με την μη-θνητη ψυχη, δηλ δειγμα πνευματικης εξελιξης. Διοτι απο την πλευρα της μη-θνητης ψυχης, η μονη επαφη με την υλικη πραγματικοτητα ειναι μεσω της αντιληψης της, με την βοηθεια των αισθησεων του θνητου σωματος. Για το θνητο σωμα ομως το αξιωμα αυτο ακουγεται ανοητο , πως δηλ μια σφαιρα απεξω που θα το σκοτωση ειναι απλως μια ,,,,,υποκειμενικη αντιληψη ...που εχει την δυναμη να εξαλειψη καθε (θνητη) περεταιρω αντιληψη. Ομως για την μη-θνητη ψυχη η αντιληψη δεν σταματα και συνεχιζει με τις αισθησεις του επομενου σωματος-ενσαρκωσης. Απωτερα η ανθρωπινη υπαρξη ως πνευματικος δημιουργος, εξελισσεται προς μια κατασταση οπου και μονο με την πνευματικη βουληση δημιουργειται η πραγματικοτητα της υπαρξης. Ταυτοχρονα στο πεδιο των ψυχων, συνορα της ψυχης δεν υπαρχουν, καθως ειναι εννωμενη με τις αλλες ψυχες και ολα γινονται αντιληπτα ως ενοτητα. Την μη θνητη ψυχη την βοηθα να μην δεχεται ενα κοσμο εξω απο την αντιληψη της, διοτι μονο την αντιληψη του εκαστοτε υλικου κοσμου κρατα ως (πλατωνικη) αναμνηση με την οποια πλαθη τον εαυτο της. Αλλα και στον κοσμο των θνητων προσωπικοτητων η συλλογικοτητα της επιστημης, εχει αυτο το νοημα, δηλ την προσπαθεια να εξαχθει ενας κοινος παρανομαστης στις πολλες διαφορετικες υποκειμενικες αντιληψεις για την πραγματικοτητα για να φταση καποιος στην μια και μονο πραγματικοτητα (παντα μιας μονο υλικης συχνοτητας φυσικης πραγματηκοτητας). Oσο αναπτυσσεται λοιπον πνευματικα η υπαρξη τεινη, να προτιμα μονο τον υποκειμενικο ορισμο της πραγματικοτητας. Ειναι παραδοξο πως διδαχτηκαμε πως ιστορικα η επιστημη αναπτυχθηκε με την απομακρυνση απο τον υποκειμενικο ανιμισο. Ισως ομως η εξελιξη ειναι σπειροειδης και ξανα συνανταμε μετα τον επιστημονικο εξωτερικο αντικειμενισμο και παλι την αξια της υποκειμενικης πραγματικοτητας. Η ιδια η εξελιξη της υπαρξης και το γεγονος πως υπαρχει πονος, δηλ πως εν μερει ο μη αναπτηγμενος πληρως ανθρωπος δεν εχει επιλεξη τον τροπο που υπαρχει, υποδεικνυουν την υπαρξη της αντικειμενικης πραγματικοτητας ως κατι εξω απο την υποκειμενικη αντιληψη της πραγματικοτητας. Η ισως και διοτι η ανθρωπινη υπαρξη δεν ειναι μονο ψυχη, επομενως οχι ενωμενη απολυτα με ολες τις αλλες υπαρξεις , ετσι το γεγονος πως δεχομαστε πως υπαρχει και κατι περα απο την δικη μας υπαρξη, σημαινει επισης πως δεχομαστε την υπαρξη αντικειμενικης πραγματικοτητας περα απο την δικη μας. Οσο ομως εξελισσομαστε τοσο ενδιαφερομαστε περισσοτερο για την υποκειμενικη (μη θνητη) πραγματικοτητα μας, και τα βιωματα που μας μαθαινουν και μας εξελισουν, ειναι αποδειξη πως η υποκειμενικη πραγματικοτητας μας αντικαθρεφτιζει επιτυχως την εξω απο την υπαρξη μας "αντικειμενικη" πραγματικοτητα. Η πορεια της ψυχης ειναι να υπερβαινει, γνωριζοντας πρωτα την εκαστοτε εξωτερικη υλικη αντικειμενικη ορατη πραγματικοτητα , ζωντας μεσα σε αυτην, για την χαρη μιας ανωτερης συχνοτητας αορατης υλικης πραγματικοτητας στην οποια ανερχεται, και ουτω καθεξης. Στην συγχρονη ζωη και την ψυχολογια της, η βαση της (υποκειμενικης) πραγματικοτητας μας, ειναι αυτα που κατα βαθος πιστευουμε, στα οποια οι αισθησεις παιζουν ρολο, αλλα δεν την οριζουν πληρως.
