Η ΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ (ΑΓΑΠΗ) ΩΣ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΒΙΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΥΤ-Ε-Α ΑΤΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Λογω του τίτλου του θέματος , δεν θα αναφερθώ εδώ στην ρομαντική ερωτική αγάπη του ζευγαριού η το μέλλον της στον πολιτισμο μας. Ούτε για την λαγνεία η το σεξ.
Θα αναφερθώ στην αγάπη ως επίτευξη του βιώματος , ενότητας στην αντίληψη μας για τον κόσμο και την ύπαρξη μας.
Aν η επιστήμη μας εστιαζόταν, στο να μετρήσει την συχνότητα του σώματος μας (σχετική με την μέση συχνότητα του σπιν των πρωτονίων-ηλεκτρόνιων-νετρονίων της ύλης του σώματος) θα την εύρισκε να αυξάνει δραματικά στην κατάσταση της αγάπης ως βίωμα και αντίληψη ενότητας. Η αύξηση της συχνότητας φέρνει αισθήματα έκστασης, υγειας, αγαλλίασης, ελαφρότητας, ευτυχίας. Επομένως, στην κατάσταση αυτής της αγάπης, έχουμε την ευκαιρία να εξελιχτούμε υπαρξιακά , και σε αντίληψη, με θεϊκή ταχύτητα, και να αναδιατάξουμε τις υποσυνείδητες πεποιθήσεις μας.
Όμως θα πάω και πέρα από την επιστήμη, καθώς πιστεύω πως η αγαλλίαση αυτή φαίνεται να είναι το άγγιγμα της μη θνητής ψυχή μας.. Η αύξηση της συχνότητας που προανέφερα που χαρακτηρίζει αυτή την αγάπη, συμβαίνει όταν η μη θνητή ψυχή μας, ως μη θνητή αντίληψη, αγγίζει την θνητή προσωπικότητα μας, τον νου, την κάρδια, το σώμα, και τις αισθήσεις του.
Η αγγλοσαξονική έκφραση είναι «I fall in love» για τον έρωτα , διότι η ψηλότερη συχνότητα μας κάνει και πιο ευάλωτους, αλλά νομίζω πως θα πρέπει να ψάχνει κάποιος τους τρόπους ώστε να βιώνει την αγάπη για την οποία η έκφραση θα είναι «I lift-up in love».
Δεν βάζω την αγάπη πάνω από την καθε Ανθρώπινη ύπαρξη. Πιστεύω στο «Η ανθρώπινη αγάπη στην υπηρεσία της Ανθρώπινης Ύπαρξης» και όχι ο άνθρωπος στην υπηρεσία μιας εξωτερικής από την ύπαρξη του δύναμης αγάπης. Διοτι οι αλλες ανθρωπινες υπαρξεις στην κοινωνια, ειναι να γινουν μερος της υπαρξης του καθενος.
Ποιος όμως ο ρόλος και η αξία αυτής της αγάπης ως επίτευξη του βιώματος της ενότητας στην συνείδηση της ζωή μας?
Αυτή η αγάπη, είναι οι στιγμές που από θνητοί ξαναθυμόμαστε και γινόμαστε μη θνητοί. Είναι οι στιγμές που κοιτάμε τον κόσμο από ένα ύψος πολύ μεγαλύτερο. Με ενάργεια, με ειρήνη, με έλλειψη αμφιβολίας. Είναι οι στιγμές που τα ατομικά μας προβλήματα εξαφανίζονται. Δεν είμαστε τα προβλήματα μας. Είναι στιγμές που ο θνητός χρόνος δεν υπάρχει. Ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον ούτε παρόν. Μόνο η αντίληψη και μια κίνηση της βούλησης σε ένα ΕΙΝΑΙ μη-θνητό, που θα βρει είτε το θνητό παρελθόν είτε το θνητό παρόν είτε το θνητό μέλλον για να ύπαρξη.
Είναι οι στιγμές που τα κοινωνικά προβλήματα λύνονται. Βλέπουμε πολύ απλά πως μπορούν να λυθούν. Μολις η θετικοτητα που λεμε αγαπη αγγιξη την βουληση. Διότι ο βαθύτερος λόγος που δεν έχουν λυθεί είναι διότι δεν έχει υπάρξει η πρόθεση σε τόσο μακροσκοπικό επίπεδο του εαυτού (ένα εγώ που έχει γίνει ένα πολύ μεγάλο εμείς), σε πολλούς ανθρώπους μαζί. Και αυτή η πρόθεση για να είναι θετική απαιτεί αγάπη.
Μερικές φόρες κάποιοι μου λένε. Λοιπόν και ο σοσιαλισμός και ο καπιταλισμός απέτυχαν! Τους απαντώ. Μα τι λες! Πέτυχαν! Ο σοβιετικός σοσιαλισμός εξολόθρευσε 20 εκατομμύρια στην Σιβηρία. Άρα πέτυχε! Ο δε καπιταλισμός, τώρα εξασκείται στην μαζική καταστροφή της κοινωνίας μέσω της υπερχρέωσης. Άρα πέτυχε! Κατάλαβες? Όλα είναι στην πρόθεση, σε τόσο μεγάλη κλίμακα. Δεν υπάρχει εκεί ακόμα θετική πρόθεση. Διότι αν ψάξουμε σε καθένα μέσα μας, σε εκείνη την κλίμακα, δε θα βρούμε το εγώ μας που έχει γίνει ένα εμείς, ούτε θα βρούμε την αγάπη της ενότητας για αυτό το τόσο μεγάλης κλίμακας εμείς. Ειμαστε ακομα σε ενα μικρο εαυτο του εχειν (ατομικη ιδιοκτησια). Δεν μπορούμε ακόμα να αγαπήσουμε ένα τόσο μεγάλο εαυτό μας, ούτε καν να τον βρούμε. Για να βρούμε ένα τόσο μεγάλο εαυτό μας, θα πρέπει να τον δημιουργήσουμε με την αγάπη ως βίωμα ενότητας ενός τέτοιου μεγάλου εμείς και τον μη θνητό εαυτό μας.
Μια τέτοια λοιπόν αγάπη είναι πολύ σημαντική, για την εξάλειψη όχι μόνο των ατομικών προβλημάτων αλλά και των συλλογικών και την πορεία προς την ευτυχία-ευδαιμονία-ευημερία.
Ακόμα μια τέτοια αγάπη ως βίωμα ενότητας είναι το flow των δημιουργικών ανθρώπων σε οίστρο. Πάλι τότε η συχνότητα του σώματος που προανέφερα είναι ψηλότερη. Είναι το όμορφο, εξαίρετο, μεγαλειώδες έργο, που δημιουργείται μονό του καθώς το δημιουργείς . Ξεχνώντας τον εαυτό σου, βιώνοντας μόνο την ενότητα της ροής της δημιουργίας, και την αγάπη για αυτή. Οπως η μητέρα αγαπά την ζωή που δημιουργειται μέσα της και έξω από αυτήν.
Μέσα σε μια τέτοια αγάπη , γίνεται η πανανθρώπινη μουσική που θα την ακούν για αιώνες, τα πανανθρώπινα κείμενα που θα διαβάζουν για αιώνες, οι πανανθρώπινες εφευρέσεις που θα χρησιμοποιούν για αιώνες κλπ. Είναι ο μη θνητός δημιουργός εν δράση μέσα από τον θνητό εαυτό. Ο μη θνητός εαυτος που όχι μόνο δημιουργεί ένα πολιτιστικό έργο, αλλά δημιουργεί και το βίωμα, και την αντίληψη του θνητού εαυτού μας.
Ακομα και σε απλα θεματα οπως οταν βελτιωνουμε, τις πραξεις μας η εξαλειφουμε αυτοκαταστροφικες συνηθειες (π.χ. σταματαμε το καπνισμα, η τις τοξινες της κρεατοφαγιας με φυτοφαγια κλπ) τετοιες αλλαγες ειναι δειγματα, επιτευξης ενοτητας της συνειδησης μας,λιγοτερες συγκρουσεις , και ειναι θριαμβος της αγαπης οχι μονο για τον εαυτο μας αλλα και για τις αλλες ζωντανες ζωικες υπαρξεις. Θα προτεινα οτι λεω και στον εαυτο μου και στους αλλους φιλους. Η οπως ελεγε και ο Abraham Lincoln στους Αμερικανους οταν τους προετρεπε να παραιτηθουν απο την δουλεια των μαυρων, Ας παραιτηθουμε απο αυτη την τερατιλα και θανατιλα που ειναι μια ψευδαισθηση δυναμης ενα τσιτωμα διαβρωτικο και παραπλανητικο για τα βαθυτερα συμφεροντας μας ως ψυχες. Ας γινουμε πιο ευαλωτοι, και ας ανακαλυψουμε εκεινους τους νεους τροπους πεποιθησεις , τεχνολογια και πραξεις που θα προστατευουν το νεο ευαλωτο μας. Αυτη ηταν ανεκαθεν η πορεια του ανθρωπου απο το ζωο ως τον σημερινο ανθρωπο. Ας προχωρησουμε πιο περα, προς αυτο το ευαλωτο που θεωρουμε θεικοτερο η "αγιο" αλλα που στην πραγματικοτητα ειναι εξυπνοτερο ισχυροτερο και ενας νεος ορισμος του πιο ανθρωπινου.
Υπαρχει ακομα μια αλλη σημαντικη διασταση στην ενοτητα της συνειδησης. Ειναι το congruence ( συνταυτιση). Εκεινο που εχουμε βαθυτερη προθεση να συμφωνει με αυτο που σκεφτομαστε, το οποιο να συμφωνει με αυτο που αισθανομαστε, το οποιο να συμφωνει με αυτο που κανουμε, το οποιο να συμφωνει με αυτο που εχουμε. Να λενε το ιδιο πραγμα τα λογια μας και η γλωσσα του σωματος, η μη θνητη ψυχη μας και η θνητη καρδια μας. Αλλοιως ολων των ειδων οι λαβες δινονται για γινουμε θυματα χειραγωγησης, να εχουμε υποκρισια, εξαπατηση, και η βασανιστικη δυστυχια της εσωτερικης συγκρουσης. Περα απο το οτι ετσι μπλοκαρεται η δημιουργια του εαυτου μας.
Νομίζω δεν χρειάζεται να πω πολλά περισσότερα. Αναγνωρίζετε στον εαυτό σας για ποια κατάσταση μιλώ. Η αγάπη ως επίτευξη του βιώματος ενότητας της συνείδησης μας είναι το κλειδί για την συνέχιση της δημιουργίας του εαυτού μας ως αντίληψη , ως βίωμα , ως σώμα, ως κοινωνία ως φυσική πραγματικότητα.
